Hayat Kavanozu

Üniversitede bir gün, profesör sınıfa girer ve kürsünün altından bir kavanoz çıkarır. Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında kavanozu masanın üzerine koyar. Profesör, kavanozu yanında getirdiği kaya parçalarıyla doldurur ve sınıfa dönüp sorar:

• "Bu kavanoz dolu mu?"

Öğrenciler:

• "Evet, dolu." derler.

Profesör bu kez küçük çakıl taşlarını ve mıcırları kavanozun içine döker. Kavanoz ağzına kadar kaya parçalarıyla ve çakıl taşlarıyla dolmuştur.

Profesör bir kez daha sınıfa döner ve sorar:

• "Bu sefer doldu mu?"

Öğrenciler, bir kez daha:

• "Doldu." derler.

Sınıfına gülerek bakan profesör, bu kez ince kumları dikkatlice kavanozun içine boşaltır. Kum taneleri, kaya parçalarının ve çakıl taşlarının arasından kayarak aralara dolar. Profesör bir kez daha sınıfa dönerek:

• "Bu sefer doldu mu?" diye sorar.

Öğrenciler, bu kez kavanozun gerçekten dolduğunu düşünerek:

• "Evet, doldu." derler.

Profesör son olarak bir bardak suyu alır ve kavanozun içine boşaltır. Su, boşlukların arasından sızarak kavanozdaki boşlukları doldurur.

Profesör öğrencilerine dönerek:

• "Bu gördükleriniz size ne anlatıyor?" diye sorar ve öğrencilerinin şaşkın bakışları arasında devam eder:
• "Hayatta büyük taşlarınızın neler olduğuna karar vermelisiniz. Önce küçük taşları, suyu, kumu bu kavanoza koysaydım, kaya parçalarına yer kalmazdı. Öncelikle büyük taşları koydum; diğerleri zaten kendi yollarını buldu."

Sevgili okurlar, hayatımızda birçok tercih yapma durumu ile karşı karşıya kalıyoruz, değil mi? Belki de bizi mutlu ya da mutsuz eden şeyler tercihlerimizdir. Hayatımız kocaman bir kavanoz, yaşadıklarımız ise o kavanozun içine yerleştirdiklerimizdir. İşte önemli olan, hayatımızda nelere öncelik verdiğimizdir.

Sizin hayatınızdaki öncelikleriniz nedir? diye bir soru gelse, "ÇOCUKLARIMIZ!" diye haykırırız, değil mi? Peki, neden haykırışlarımız, söylemlerimiz yaşantımız ile aynı paralellikte değil? Günlük yaşam programımızı gözden geçirdiğimizde çocuklarımıza ne kadar öncelik veriyoruz acaba? En son oğlunuz ya da kızınız ile ne zaman sinemaya gittiniz? Ne zaman birlikte kumsalda kale yaptınız ya da top oynadınız? Günün 24 saatlik dilimi içerisinde sadece 30 dakikayı çocuğunuza ne zaman ayırdınız, kendi istek ve direktiflerinizi sunmadan? Bazılarınızın, "Evet, ben geçenlerde kızımla sinemaya gitmiştim." deyişini duyar gibiyim. Var olun.

Bizim hayat kavanozumuzdaki büyük taşlarımız çocuklarımız olması gerekirken bazen, farkında olmadan mı bilinmez, önce kumları, mıcırları, suyu doldururuz. Daha sonra hatırlarız çocuklarımızın dışarıda kaldığını ve uğraşırız onları da sıkıştırmaya bir yerlere. Peki, anne-baba olarak çabamız çocuğumuzun sadece güzel markalı ayakkabılar giymesi, pahalı okullarda okuması, karnının doyması, odasını her gün tertipli ve düzenli tutması, akşam saat 21.00’de yatması, okula devamsızlık yapmaması, derslerinden hep pekiyi alması mıdır? Elbette bu saydıklarım kavanoza koymamız gerekenlerdendir. Ancak bunlardan daha önemli bir taş vardır ki o da çocuğumuzun kendi kendini yönetebilen, özgüven sahibi, mutlu bir insan olmasıdır. Ara sıra geriye bakıp kum, su ve mıcırla kavanozumuzu doldurmaya çalışırken asıl önemli taşlarımıza yer bırakmadığımızı fark etmenin zamanıdır. Eğer o taşlar hayat kavanozumuzun dışında kalırsa, işte birileri gelir, fırlatır onları bilinmedik yerlere de kahroluruz, "Neden onları fark edemedik, koruyamadık?" diye. Oysa son pişmanlığın fayda vermediğini de biliriz elbet.

Çocuklarımızın ve kendimizin gelecekte yaşaması muhtemel birçok olumsuzluğu, doğru tercihlerimizle önleyebiliriz. Örneğin, boş bir vaktimizde önceliğimiz arkadaşlarımızla bir kahvehanede okey oynamak, maç kritiği yapmak yerine çocuğumuzla uzun zamandan beri yapamadığımız bir etkinliği yapmak olabilir. Zaman hızla akıp gidiyor. Yıllar sonra aile albümüne bakarken, "Ah ah, ne kadar da şirinmiş benim yavrum. Keşke onunla daha çok vakit geçirebilseydim, doyasıya sevebilseydim…" demek istemiyorsak, bir an önce kavanozumuzun içine koyduklarımızı gözden geçirelim, kapak kapanmadan.